Lieke Winters werkt als verpleegkundige, tot ze in 2015 een zeldzame spierziekte krijgt en van zorgverlener patiënt wordt. Ze voelt de kracht in haar armen en benen afnemen, maar artsen kunnen niets vinden. Er volgt een lang en schrikbarend proces van diagnostiek: ze voelt zich niet gehoord of gezien. Boos wordt Winters, gefrustreerd ook, ze voelt zich wanhopig en machteloos. Wat helpt: het maken van foto’s. Met associatieve beelden – waarbij zijzelf en de natuur centraal staan – probeert ze vorm te geven aan haar gevoelens. 

De gezondheidszorg in Nederland dreigt steeds meer ontmenselijkt te raken. “Jaren ben ik van het kastje naar de muur gestuurd met mijn lichamelijke klachten, met als resultaat dat ik uitgesloten ben geweest van goede zorg.” 

 “Fotografie is mijn levensanker en stem geworden, als beeldend middel. Omdat mijn woorden geen impact hebben gehad. Mijn verhaal staat niet op zichzelf. Met dit project wil ik ook anderen een stem gaan geven.”  

Naast de foto’s maken ook ‘recepten’ onderdeel uit van de presentatie. Het zijn de bekende doktersbriefjes, met ‘recepten’ (in audio-vorm) waarmee Winters naar huis werd gestuurd: ‘Het gaat vanzelf over’, ‘Het is niets lichamelijks’, ‘We kunnen niets vinden’ en ‘We kunnen niets voor je doen’. 

“De blik van de ander. Dat is de essentie. We bestaan enkel door de blik van de ander.” (Emmanuel Levinas). 

Aan het eind van de presentatie verschijnt in beperkte oplage een handgemaakt boekje waarin teksten, ‘recepten’ en verschillende foto’s uit de expositie zijn samengebracht. De opbrengst hiervan wordt geschonken aan de Vereniging Spierziekten Nederland.  

 

Lieke Winters (Eindhoven, 1980) is opgeleid als verpleegkundige. Door een spierziekte kan ze haar vak niet meer uitoefenen. In 2015 is zij begonnen met fotograferen. Als fotograaf is zij autodidact maar volgde workshops bij CKE, Jan Dijkshoorn en Eli Dijkers.  

De natuur en de mens staan centraal in haar werk. Het bijzondere van het alledaagse kan haar telkens weer verwonderen. 

www.liekewinters.nl